Ondergang van het monster

(Robin) Ons verblijf in Sydney stond in het teken van de verkoop van onze campervan en daarnaast het bezichtigen van Sydney zelf. Eén van de dingen die we zeker wilden zien was de platypus, een levende wel te verstaan. De meesten onder ons weten natuurlijk direct dat het over het ‘vogelbekdier’ gaat: een eieren leggend zoogdier met een pels, snavel en zwemvliezen. Hiervoor zijn we naar het Sydney Aquarium geweest en gelukkig hebben we hem goed kunnen zien. Ook de rest van het aquarium gaf een goed beeld van de Australische onderwaterwereld. Een prima besteding van een regenachtige zondagmiddag.

De verkoop van onze campervan was een heel ander verhaal. Hij heeft een tijdje te koop gestaan op ‘Gumtree’, vergelijkbaar met Marktplaats in Nederland. Tevens besloten we dat we de campervan ook zouden proberen te verkopen op Kings Cross, een soort parkeergarage waar backpackers hun auto’s zelf kunnen verkopen aan andere reizigers. Op de camping hadden we gehoord dat er veel vraag naar en weinig aanbod van goedkope campervans was, dus onze verwachtingen waren hoog gespannen. Voordat je op Kings Cross een auto te koop mag zetten, moet hij ‘even’ getest worden, zodat mogelijke kopers met behulp van het testrapport hun keuze kunnen maken. Wij werden doorverwezen naar een garage die dat klusje wel even zou klaren. Alle papieren werden gecontroleerd met de nog leesbare chassisnummers, verlichting etc., etc. Als laatste zouden tijdens een kort ritje de remmen getest worden. De garagehouder was van Griekse origine met een bijbehorende gezonde bruine gelaatskleur, toen hij terugkwam met de campervan was daar weinig meer van over. Hij had in het drukke verkeer de remmen getest middels een gesimuleerde noodstop om tot de ontdekking te komen dat de remmen het helemaal niet meer deden. ‘No brakes, no brakes’ was het enige wat hij nog kon uitbrengen. Als klap op de vuurpijl moest hij ook nog de toorn van Maayke ondergaan, die vreselijk over de zeik was dat hij de campervan had ‘gesloopt’ en verder geen enkele vorm van behulpzaamheid toonde. Hij was waarschijnlijk al lang blij dat hij ’s avonds achter de tzatziki en soufflaki kon duiken na zijn bijna dood ervaring.
Auto afgekeurd, niet meer in staat om nog te rijden, een weinig behulpzame garagehouder en daar stonden we. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb een autosloper bereid gevonden om de campervan weg te slepen en het recordbedrag van 100 Australische dollars op te strijken. Dat lijkt weinig, maar de meeste slopers kwamen de campervan nog niet eens voor niets ophalen. Om het nog extra zuur te maken, werden we, terwijl de auto werd opgetakeld, nog een paar keer gebeld met de vraag of de campervan nog te koop was. Maar goed, niet meer over nadenken. Als we een 4WD hadden moeten huren was het net zo duur/goedkoop geweest.

(Maayke) Na een emotioneel afscheid van onze trouwe vriend (…) van de afgelopen drie maanden zijn we per huurauto naar de Blue Mountains gegaan, een uurtje rijden vanaf Sydney. Daar heb ik, qua fitheid en sportiviteit vergelijkbaar met een koala, me door Robin laten overhalen tot een bergwandelingetje. Het zou maar anderhalf uur duren, maar ergens is er iets misgegaan want pas na dik vier uur waren we weer terug bij het startpunt. Op de één of andere manier had ik het idee dat ik er was ingeluisd. Maar, hoewel het af en toe afzien was als we weer eens steil omhoog moesten, was het de moeite waard, achteraf gezien dan.

Nu zijn we bezig met onze laatste dagen in Australië, in Tasmanië om precies te zijn, een bestemming waar we al heel lang heel graag heen wilden. We hebben een paar geweldige dagen achter de rug. Dinsdag zijn we alle vroegte via Melbourne naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië gevlogen, waar het heerlijk weer was; zonnig en 25 graden, net Nederland op een mooie zomerdag. Via onze overbuurvrouw thuis, Marian Blijleven, hadden we een uitnodiging ontvangen van een oude vriendin die op Bruny Island, zuidoost van het hoofdeiland, woont. Na een overtocht met de veerboot en twee uur over gravelroad kwamen we aan op Labillardière Estate, een enorm landgoed in the middle of nowhere. We hebben een paar dagen gelogeerd in het gastenverblijf, een schitterende 3-kamer woning met uitzicht op bergen en een baai. We werden door Allegra, onze gastvrouw, duidelijk gewaarschuwd dat er op het terrein drie soorten slangen voorkwamen wier beet dodelijk was, dus ik durfde alleen maar met lange broek en stok op pad te gaan. Gelukkig hadden ze er ook een helikopterlandingsplaats, dat stelde me wel weer enigszins gerust. De rest van Tasmanië is ook schitterend, maar het was na de luxe op Bruny Island wel weer even wennen aan de soms zéér basic (lees: smerige) en gehorige hostels met andere gasten. In één van de hostels zat er midden in de nacht, toen ik terug kwam van het toilet, ineens een enorme zwart-witte kat voor de deur. In mijn halfwakkere toestand dacht ik eerst dat het Adje was, onze kat die alweer anderhalf jaar dood is. Het bleek echter Fuji de huiskat te zijn en Fuji had blijkbaar besloten dat hij bij ons wilde slapen want hij heeft ons de rest van de nacht wakker gehouden met zijn gemiauw en gekrab aan de deur.

Zoals we al eerder hebben geschreven, vliegen we op 1e kerstdag naar Nieuw Zeeland, waar we voor het kerstdiner aanschuiven bij de mensen waar onze camper twee jaar gestald is geweest. De kerststemming zit er nog niet echt in bij ons, het is hier totaal niet te vergelijken met Europa. Los van de zomerse temperaturen doen ze er hier ook niet al te veel aan; weinig kerstversiering, kerstbomen zonder lichtjes, ze lopen hier alleen met kerstmutsen rond, een zielige vertoning. Een Australisch meisje dat ik laatst sprak, vertelde dat ze een paar jaar geleden in Londen was met kerst en dat zij daar totaal geen kerstgevoel had; voor haar bestond het echte kerstfeest uit barbecue in de achtertuin met ‘seafood and salad’. Ieder land zijn eigen gewoontes blijkt wel weer.

Hoe dan ook: Mèèèèèrry Christmas everybody!