Ons kom weer!

Je moe nie huil nie
Je moe nie treur nie
Ons kom weer!

(M) Na een lange maar erg goede vlucht met South African Airways zijn we twee weken geleden weer in dezelfde tijdzone als Nederland aangekomen, namelijk Johannesburg, Zuid Afrika. Het verbaasde ons niks dat er weer eens een deel van onze bagage kwijt was, deze keer de koffer die we gelukkig vol hadden gepropt met dingen die we niet of nauwelijks meer nodig hadden. Na onze voorlopige verblijfplaats in Kaapstad te hebben doorgegeven zijn we dan ook vrolijk doorgevlogen naar het zuidwesten van Zuid-Afrika. Behalve heel, heel veel te hebben geslapen hebben we een aantal ‘mustdo’s’ rond Kaapstad afgewerkt, zoals Kaap de Goede Hoop en de Tafelberg. Wij dachten even een kaartje voor de boot naar Robben Eiland (waar Nelson Mandela 27 jaar gevangen heeft gezeten) te kunnen kopen, maar die waren helaas al uitverkocht voor de komende 3 weken, jammer maar helaas. Na drie dagen hadden we de stad wel weer gezien en zijn we richting het oosten gevlucht.

(R) Na zo lang in ‘anderstalige landen’ te hebben vertoefd is het vreemd om hier rond te lopen. Overal waar je kijkt, zie en hoor je Nederlands of wat dat voor door mag gaan in de vorm van Afrikaans. Het is ook het eerste land waar het opvalt dat ze een speciale balie op het vliegveld hebben waar je je wapen kunt inchecken. De hekken om de huizen zijn ook wat hoger, compleet met concertina’s en gewapende bewaking en we krijgen vaak het advies om ergens niet naar toe te lopen of er gewoon weg te blijven, auto op slot tijdens het rijden etc., etc. In Kaapstad kun je nergens stoppen of er komen ‘straatventers’ op je af met allerlei rotzooi en na twee uur heb je daar al een hekel aan. In Zuid-Afrika lopen globaal zo’n drie miljoen parkeerwachters rond, getooid in een fluoriserend hesje, die voor een zacht prijsje een parkeerplaats voor je ‘vinden’ en vervolgens op je auto letten. Je hebt al snel genoeg van dat geschooi, maar de Afrikanen weten niet beter. Uit beleefdheid geven ze 5 Rand (40 eurocent) en dat is natuurlijk een schijntje vergeleken bij de binnenstad van Breda. Het is gewoon even wennen en om de overgang naar België soepel te laten verlopen hebben we in Kaapstad de eerste avond in een echte Belgische frituur frieten gehaald en de tweede avond in een Belgisch restaurant gegeten.

Auto rijden is hier ook een aparte belevenis, die mij constant scherp en Maayke klaar wakker houdt. Links rijden is geen probleem, maar de ongeschreven verkeersregels overleven is soms best spannend. Achterop komend verkeer verwacht dat je even plaats maakt door op de vluchtstrook te gaan rijden. Klinkt goed, ware het niet dat half (donkergekleurd) Afrika de vluchtstrook gebruikt als voet- en fietspad of als standplaats voor allerlei marktkraampjes. ’s Avonds is het zonder straatverlichting nog moeilijker om ze te zien lopen en we begrijpen nu een heel klein beetje waarom er tot 1994 een avondklok voor onze getinte medemens gold. Als je niet kunt of wilt uitwijken naar de vluchtstrook haalt men toch wel in en dan verwacht men dat het tegemoet komend verkeer op de vluchtstrook gaat rijden. Soms zit je met vier voertuigen naast elkaar op een tweebaansweg maar dan springen er wel links en rechts mensen het zijterrein in.

(M) Omdat Zuid-Afrika ook erg mooi schijnt te zijn, hebben we de alom geprezen Gardenroute afgelegd met onze huurauto. We zijn denk ik erg verwend met wat we tot nu toe al hebben gezien aan natuurschoon en waren eerlijk gezegd niet erg diep onder de indruk maar vonden het ‘niet onaardig’. Waarschijnlijk hebben we als gevolg van tijdgebrek ook wel een paar interessante dingen gemist. Het zij zo, de hoofdreden van ons bezoek aan Zuid-Afrika was toch het zien van wilde dieren en wat dat betreft zijn we ruimschoots aan onze trekken gekomen.

(R) Het eerste wildpark dat we hebben bezocht, lag in de buurt van St. Lucia, een klein dorpje aan de Indische oceaan. St. Lucia zelf staat bekend om de Wetlands, waar het stikt van de nijlkrokodillen en nijlpaarden. Geen plekje om lekker te gaan zwemmen, want ook de mensenetende Bull-shark zwemt in het anderhalve meter diepe water rond. Het wildpark Umfolozi-Hluhluwe was een voorproefje op het wereldberoemde Krügerpark en het maakte al direct een diepe indruk (hoewel het natuurlijk geen Beekse Bergen is). De meeste mensen doen er jaren over om een luipaard in het wild te zien, wij slechts een dag...

(M) Het Krügerpark is het grootste wildpark van Zuid-Afrika, qua formaat zoiets als België denk ik, en als je goed je best doet kun je heel veel wild zien. Wij hebben vier dagen lang goed ons best gedaan en kwamen soms ogen tekort, zeker toen we een keer midden in een kudde olifanten belandden en er eentje ‘not amused’ was met onze aanwezigheid. Telkens als we haar wilden passeren draaide ze zich met wapperende oren naar ons toe en zette Robin de auto maar weer in zijn achteruit. Op de laatste dag kwamen we op de valreep nog in een paar verkeersopstoppingen terecht als gevolg van honderden overstekende waterbuffels en even later een mannetjesleeuw die op zijn rug en luid snurkend de wacht hield bij een buffelkarkas.
De laatste paar dagen hebben we de indrukken bij het zwembad van onze lodge in Hazyview proberen te verwerken.

Nu zitten we dan te wachten op ons vliegtuig terug naar huis. Na zeven geweldige maanden zit het erop, morgenavond zetten we weer voet op Nederlandse bodem. Zaterdagavond zien we velen van jullie in Meerle en daarna kan het echte acclimatiseren beginnen, we moeten opschieten want 6 mei moeten we alweer aan het werk…

Dat het tijd wordt om naar huis te gaan bewijst bijgevoegd videofilpje.