Kia Orana!

(M) Voor we aan onze trip(je) in Argentinië beginnen eerst nog een verslag van onze belevenissen op Aitutaki. Je zou denken dat daar zo weinig te beleven valt dat we zo klaar zijn, maar niks is minder waar. Oké, feestbeesten hebben er vrij weinig te zoeken, maar verder vonden wij het een fantastische bestemming.

De dag dat wij vertrokken van Rarotonga, het hoofdeiland van de Cooks, regende het de hele dag pijpenstelen. We wisten dat het weliswaar het natte seizoen is maar men heeft het altijd over hevige maar korte en verfrissende buien. Dit was meer een bui die de hele dag duurde. We hadden ook allebei zoiets van ‘allemaal leuk en aardig maar als deze bui nog een paar dagen aanhoudt dan vliegen we echt wel vervroegd naar Amerika’. Maar na een vlucht van 45 minuten scheen de zon op Aitutaki, ongelooflijk! Eén en ander wordt verklaard door het gebrek aan bergen op dit kleine koraaleiland. Het uitzicht op het eiland en de lagune vanuit de lucht is echt precies zoals op de foto, adembenemend mooi!

We werden van het vliegveld afgehaald door Fred, de Canadese manager van onze lodge aan het strand. Hij vertelde dat enkele andere gasten die ochtend tijdens een vistripje een tonijn hadden gevangen en werden uitgenodigd om die avond aan te schuiven bij de door hem te bereiden maaltijd. We maakten kennis met Vivian uit Zwitserland, Danièl uit Spanje en Hiro uit Japan. Fred heeft ons de allerlekkerste tonijn voorgeschoteld die we ooit hebben geproefd, in drie verschillende vormen: rauw (sashimi), gebakken (de kieuwdeksels) en op Japanse wijze gebarbecued. Werkelijk een feestmaal. Dit alles in combinatie met een aantal biertjes, wijntjes, de sangria van Danièl en de door ons meegebrachte Pastis zorgde voor een zeer geslaagde eerste avond.

Robin heeft woensdag samen met Hiro een poging gedaan om ook een tonijntje binnen te halen maar het enige resultaat was een barracuda die de lijn doorbeet. ’s Avonds dus geen uitgebreide tonijnmaaltijd maar een paar zielige worstjes met maïs.

(R) Maayke doet het weer voorkomen alsof er nooit wat wordt gevangen als ik er bij ben, de waarheid is natuurlijk anders: meestal ben ik degene die altijd iets vangt. Voor Fred was het pas de tweede keer dat er geen enkele vis werd gevangen. ‘Normaal’ springen de tonijnen bij wijze van spreken zo de boot in (hij kan soms lichtelijk overdrijven) en moet je oppassen dat je niet geraakt wordt… Om te bewijzen dat het NIET aan mij ligt, ben ik nog een keer gaan vissen. Omdat ik deze keer niets aan het toeval wilde overlaten ging ik als enige mee, zodat ik alle vissen voor mij alleen zou hebben.

(M) Helaas waren de vissen wéér voor Robin op de vlucht geslagen. De lokale bevolking begon Robin al ‘Jonas’ te noemen en heeft overwogen om hem binnenkort aan een walvis te voeren (zoek dit verhaal maar op in de Bijbel, of op Google, als je het niet snapt), we zijn zaterdag dus maar uit onszelf vertrokken. Als troost heeft Fred ons nog wel een tonijnmaaltijd (uit de vriezer) voorgeschoteld op onze laatste avond.

Wat hebben we verder zoal de hele dag gedaan? Vooral gerelaxed natuurlijk. Lekker een boekje lezen op het strand (‘ons strand’) en af en toe wat zwemmen en snorkelen. Het water is natuurlijk glashelder en aangenaam op temperatuur en de mooiste vissen zwemmen rond het koraal. Inmiddels is mijn angst voor vissen volledig verdwenen. Tijdens een snorkeltour hebben we zelfs gezwommen met zogenaamde eagle rays (in het Nederlands waarschijnlijk vertaald als adelaarsroggen), heel indrukwekkend, zo enorm als ze zijn en sierlijk als ze rondzwemmen.

(R) Op dit moment liggen we in een super-de-luxe suite in Washington, geboekt via internet voor 89 USD, normale prijs 538 USD per nacht. De reis hierheen is voorspoedig verlopen, ondanks de, zoals altijd, overspannen Amerikaanse veiligheidsmaatregelen. Het is even wennen om van een graad of dertig op de Cook Islands te belanden in temperaturen rond het vriespunt, maar morgen zoeken we het zuidelijke halfrond weer op met hopelijk wat aangenamere temperaturen.

Voor nu: Kia Orana, oftewel: dat jullie nog maar lang mogen leven!