Hablahablahablahabla

Om eventuele misverstanden uit de wereld te helpen vermelden we nog even dat het vorige bericht niet geheel serieus bedoeld was…

(R) Aangekomen in Buenos Aires hebben we dik twee weken geleden een hostel betrokken in het ‘centro’. De taxirit vanaf het vliegveld bezorgde mij een déjà-vu met Bangkok, alleen de kamikaze scooters ontbraken in het straatbeeld. De capriolen van de taxichauffeur zorgden er ook voor dat Maayke het sap uit het dashboard kneep. We werden nu geconfronteerd met het feit dat ons Spaans niet geheel toereikend was, zelfs niet met behulp van een soort woordenboekje. Engelssprekenden zijn op de vingers van één hand te tellen en pogingen om iets in het Spaans te zeggen werden direct afgestraft met een Spaanse spraakwaterval. De eerste avond hebben we ons daarom beperkt tot de universele taal van de Burger King en een echte Argentijnse Whopper gegeten. Diezelfde avond hebben we ook kennis gemaakt met de nachtploeg van Buenos Aires: de vuilnismannen, variërend in leeftijd van 4 tot 80, de één nog smeriger dan de ander. De beker met twee slokjes cola resterend werd verontwaardigd uit vuilnisbak gevist en soldaat gemaakt. Het was zelfs zo erg dat er voor de Burger King een bewaker stond die de afvalemmer bewaakte. Ik weet niet of het de wekelijkse afvaldag was, maar overal lag vuilnis en ze hebben mij de hele nacht wakker weten te houden met het zeer luidruchtig scheiden en verwijderen hiervan. ’s Ochtends was alles weer spik en span en konden we met de taxi nog harder richting het vliegveld voor de vlucht naar Ushuaia.

Ushuaia claimt de zuidelijkste stad ter wereld te zijn. Hier zijn we dan ook met de meest zuidelijke skilift ter wereld omhoog gegaan. Onderweg heb ik gelijk wat andere attracties bedacht: meest zuidelijke politiepost… golfbaan… treinstation… restaurant… skipiste, etcetera, etcetera. Nog een paar jaar en dan wordt ook dat te gelde gemaakt.

(M) Met onze sterke euro is het toch al niet al te dure Argentinië werkelijk één grote uitverkoop. Voor een tas vol boodschappen (koek, snoep, chips) betaalden we hooguit 5 euro, de benzine doet er zo’n 35 cent per liter en voor de Argentijnen is twee keer biefstuk op een dag heel normaal, een kilo kost slechts 5 euro, maar dan heb je wel de duurste ossenhaas (bife de lomo). De bio-industrie zoals in Europa is in Argentinië gelukkig nog niet doorgedrongen, koeien lopen hun hele leven lekker rond op de pampa’s, geen gerotzooi met medicijnen en geen dagenlange veetransporten; de Argentijnse biefstuk is niet voor niks de beste ter wereld (hoewel de Canadezen deze titel ook claimen).

(R) Wij vonden Ushuaia en Vuurland ‘wel aardig’, verwend als we zijn. Op naar El Calafate, waar de gletsjers de grote trekpleister zijn. Niet met de bus, zoals sommige armoedzaaiers doen (24 uur afzien) maar met LAN Airlines (in 2 uur). In El Calafate werden diverse tripjes aangeprezen en wij kozen voor de langste en meest ‘avontuurlijke’ boottocht langs diverse gletsjers, waaronder de Uppsala gletsjer, op Antarctica en Groenland na het grootste ijsoppervlak ter wereld. Deze gletsjer is relatief eenvoudig te bezichtigen, zonder half bevroren van een hondenslee te vallen. Het leek er aanvankelijk op dat we met een select gezelschap aan boord waren, totdat er een karavaan bussen stopte en er een vijfhonderdkoppige bejaardenbrigade uitsteeg. Blauw haar, polyester broeken, wandelrekjes, handtassen ter grootte van mijn rugzak en een stomaspoelinstallatie vulden de boot in een tergend traag tempo. De rest van de acht uur durende trip bevonden we ons op een Argentijnse Henri Dunant, waar de rust wreed verstoord werd door luidruchtig Argentijns gekakel. Al met al was het een mooie trip, mits je je kon afsluiten voor het grijze geweld…

De volgende ochtend hebben we ons verslapen en vreselijk moeten haasten om de huurauto op tijd terug te brengen en de bus naar onze volgende bestemming te halen, om vervolgens te ontdekken dat ’s nachts de klok een uurtje terug was gezet, hetgeen alleen bekend was bij de locals.

(M) Voor het echte Patagonië hebben we de bus gepakt naar El Chaltén. Een 220 kilometer lange tocht, voor een groot deel onverhard met vier uur lang typisch Patagonisch landschap: niets, niets, niets. Een overeenkomst met Western Australia, alleen hadden we nu wel uitzicht op bergen en heerste er met zo’n 30 graden Celsius minder een iets aangenamere temperatuur. El Chaltén zelf is een klein dorpje zonder verharde wegen en is in 1986 overhaast uit de grond gestampt om te voorkomen dat buurland Chili de grond zou claimen. Vanuit deze nederzetting kun je allerlei wandelingen en trektochten maken, door de bergen, over de vele enorme gletsjers of een combinatie daarvan. Als je niet van wandelen houdt, heb je er eigenlijk niks te zoeken. Nu ben ik zelf niet zo’n enorme voorstander van al teveel lichamelijke arbeid maar urenlang wandelen met constant uitzicht op de ruige Andes of Patagonische uitgestrekte vlakten had toch wel wat.

In alle Argentijnse dorpjes die we hebben bezocht, stikte het van de loslopende honden. Ze vielen niemand lastig en onderling werd er ook niet gevochten, hoewel het allemaal reuen waren. Uit medelijden heb ik op een dag een stukje stokbrood gekocht maar de heren waren niet geïnteresseerd. Dit was de eerste keer dat ik honden tegenkwam die geen brood lustten, blijkbaar nemen ook Argentijnse honden geen genoegen met minder dan biefstuk.

Na El Chaltén was het tijd voor een paar dagen relaxen op de favoriete bestemming van de Argentijnen zelf: Bariloche. Een dorp temidden van bergtoppen en blauwe meren. Het dorp zelf was ons wat te toeristisch maar de omgeving iets om naar terug te verlangen. Zoals reeds bekend was één van de hoogtepunten een etentje in het restaurant van Martín Zorreguita. De dag erna hebben we te paard uit kunnen buiken van dit bezoek. We hebben urenlang gekuierd door de groene heuvels buiten Bariloche en werden regelmatig getrakteerd op weidse uitzichten. Als lunch hadden we een zogenaamde ‘asado’, een Argentijnse barbecue, waarbij eenieder een stuk koe op zijn bord kreeg. Om vegetariërs wordt in Argentinië alleen maar hard gelachen.

(R) Onze laatste dagen in Argentinië hebben we in Buenos Aires gesleten. Dat deze stad nooit slaapt hadden we aan het begin van de trip al ervaren en het is zelfs zo erg dat ik voor het eerst in mijn leven met oordopjes heb geslapen, voor mensen die mij goed kennen is dat een teken aan de wand. Vooral de afgelopen Paasweek stond vol van luidruchtige protesten tegen van alles en nog wat. Allemaal leuk en aardig, maar wij vragen ons af of die mensen de volgende dag niet hoeven te werken?

(M) Verder was Buenos Aires een plezierige stad met behalve veel mensen en verkeer ook veel cultuur, goede sfeer en lekker eten.
Inmiddels aangekomen in Sao Paulo (Brazilië ) wachten we op onze vlucht naar Zuid Afrika voor de ‘laatste loodjes’ van onze reis.
Tot slot: op vrijdag 11 april zullen we weer voet op Nederlandse bodem zetten en de dag erna (12 april dus) is iedereen vanaf 20.30u welkom bij ons in Meerle om dat heugelijke feit te vieren.