De laatste etappe

(Maayke) Een week geleden zijn we na een lange reis weer terug gekeerd in Brisbane en om een beetje bij te komen hebben we daar drie dagen in een motel vertoefd. We hadden ontdekt dat het van Brisbane naar Sydney niet 2500 maar slechts 950 kilometer rijden was en zodoende konden we het ons veroorloven om Brisbane en omgeving te gaan verkennen. Derhalve hebben we een bezoek gebracht aan de Australia Zoo, de dierentuin van de familie Irwin. De eigenaar van ons motel kan de naam Irwin niet meer horen; hij vertelde ons dat zijn vrouw drie weken een zwarte rouwband heeft gedragen na de dood van Steve en hem midden in de nacht wakker maakte, huilend omdat ze het zo zielig vond voor Steve. Enfin, wij vonden de dierentuin zozo, best leuk maar wat ons betreft niet de 50 dollar entree waard, zeker niet nu de twee hoofdattracties zijn overleden. Naast Steve was er namelijk ook nog Harriët, een reuzenschildpad die in haar jeugd nog het huisdier van Charles Darwin schijnt te zijn geweest. Ze kon niet aarden in het koude Engeland, vandaar dat ze werd overgebracht naar Australië, waar ze al vrij gauw in het bezit kwam van de familie Irwin. Vorig jaar overleed ze op 179-jarige leeftijd. Wat ik persoonlijk wel erg leuk vond in de Australia Zoo, was de aanwezigheid van de vele tamme kangoeroes die we volop mochten voeren, aaien en knuffelen. Ook waren er een hoop koala’s, maar volgens Robin zijn dat maar ‘suffe rukkers’. Oké, ze slapen 20 uur per dag, maar is daar wat mis mee?! We mochten trouwens nog blij zijn dat ze ons niet hebben ondergepist want dat schijnen ze te doen als ze nerveus worden.

Brisbane is een leuke, interessante stad. Behalve dat er veel groen is, zijn er ook nog aardig wat bouwwerken overgebleven uit de beginjaren van de stad, vooral kerkjes, en dat geeft een mooi contrast met de vele wolkenkrabbers. Het valt ons trouwens op dat de Australiërs erg trots zijn op hun historische gebouwen, alles van vóór het Mac Donalds tijdperk wordt dan ook ‘Heritage’ genoemd. Soms is het inderdaad mooi, maar ook regelmatig komen we krotten tegen die wel een likje verf kunnen gebruiken.

In Lamington N.P. verbleven we op aanraden van Johan en Sandra in O’Reillys Guesthouse, een soort lodge die al meer dan een eeuw geleden is opgericht door een Ierse immigrantenfamilie, midden in het regenwoud bovenop een berg. Vanuit onze kamer hadden we een schitterend uitzicht over de bergen en in de schemer kwamen er vlak voor ons balkon tientallen wallabies (soort kleine kangoeroes) tevoorschijn om te grazen. In het regenwoud zelf hebben we onder andere een zogenaamde ‘treetopwalk’ gedaan; een wandeling over hangbruggen die in de toppen van de bomen hangen. Dat de dieren rondom O’Reillys regelmatig worden gevoerd was wel te merken; toen we vlak voor we weer vertrokken nog een boterham wilden eten, werden we belaagd door papegaaien die ook wel een hapjes lustten.

(Robin) Intussen zijn we aangekomen in Sydney. Dat we hier niet zonder kleerscheuren zijn aangekomen is inmiddels wel vanzelfsprekend. Het is dat Eusch al haar positieve energie via e-mail heeft ingestraald anders hadden we de laatste etappe naar Sydney in de Greyhound af moeten leggen.
Nadat we uit Lamington N.P. waren vertrokken, rammelde de auto een beetje…ik gaf natuurlijk direct het slechte wegdek de schuld, want aan mijn stuurmanskunsten kan het nooit liggen. Een ongeluk komt nooit alleen want we zaten ook nog eens hoog in de bergen, ver buiten enige GSM dekking, toen het rammelen wat heviger werd. Een korte pitstop kon het euvel niet verhelpen, dus maar rustig in zijn ‘twee’ verder gesukkeld. Bergafwaarts ging het niet echt veel beter en we namen ons voor om in het eerstvolgende dorpje toch maar langs een garage te gaan. Het rammelen werd ondertussen steeds heviger en net voordat we wilden stoppen bij de garage klapte de aandrijfas eraf. Aangezien dit met het nodige geweld gebeurde, hoefden we bij de garage niet meer uit te leggen wat er precies aan de hand was. Blijkbaar waren alle bouten één voor één los getrild en dat kon ons campertje niet hebben. Voordat de aandrijfas op het wegdek klapte, pakte hij de demper van de uitlaat nog even mee, maar meer schade dan een flinke deuk leverde dat gelukkig niet op. Vaak wordt in zo’n geval de LPG- of benzinetank doorboord. Diep respect voor de monteurs ter plaatse (Australische ANWB), want 45 minuten later konden we de reis weer hervatten. Kostenplaatje: een luttele 35 Australische Dollars.

In Sydney moeten we natuurlijk de gebruikelijke bezienswaardigheden (Sydney Harbour, Harbour Bridge, Opera House, etc.) bewonderen maar na drie keer tijdens de spits met gevaar voor eigen leven de aanwijzingen van Bram (Tomtom) te hebben opgevolgd, gaan we de tripjes in het vervolg met het openbaar vervoer doen. We hebben nog een dikke week om onze camper en kampeeruitrusting te verkopen, de 18e vliegen we naar Tasmanië en op 1e kerstdag naar Nieuw Zeeland.