No worries

(Robin) Anderhalve week geleden zijn we in Darwin aangekomen. Helaas niet met onze eigen auto, maar met de Greyhoundbus. Als goed militair voer ik het dagelijks onderhoud voor gebruik nauwgezet uit. Ondanks al mijn goede zorgen ontstonden er toch wat technische mankementen. Tijdens onze één na laatste rit moesten we iedere 50 kilometer stoppen om de motor af te laten koelen en koelwater bij te vullen. In Hall’s Creek (121 inwoners, 125.000 koeien) zijn we bij de enige aanwezige garage langsgereden, maar erg verhelderend was dat bezoek niet. Vader en zoon hadden bij elkaar vijf en een halve tand, de zoon beantwoordde iedere vraag met ’Yep’ en de vader had wat moeite met praten vanwege de dislocatie van zijn tanden. Voor diegenen die de film ‘Deliverance’ wel eens hebben gezien: niet echt een betrouwbare indruk. Daarom toch maar verder gereden en frequent een stop ingelast. In de eerstvolgende flinke plaats, Kununurra, een goede garage opgezocht en de diagnose was, behalve nieuwe schokbrekers, een ‘cracked head' oftewel een scheur in het motorblok, waardoor verbrandingsgassen rechtstreeks in aanraking komen met de koelvloeistof. We hoefden maar anderhalve week op de benodigde onderdelen te wachten… Tijd voor een alternatief plan dus. De campervan is als vracht met een roadtrain naar Darwin gegaan en wij met de bus. Een garage in Darwin is bezig het klusje te klaren en terwijl de onderdelen onderweg zijn, verkennen wij Darwin en omgeving. Het hostel waarin wij verblijven is prima: gratis internet, airco en koelkast op de kamer, zwembad en niet luidruchtig.

(Maayke) We hebben met onze gehuurde Toyota Yaris met airco wat attracties in de omgeving bezocht, zijn naar de bioscoop geweest en een paar keer ’s avonds naar leuke markten, braderieën eigenlijk. Vooral de lange rij kraampjes met fruitshakes en allerlei lekkere gerechten is bij ons favoriet. Verder is Darwin niet erg groot maar er is genoeg te doen en er hangt een relaxte sfeer. In elk geval zijn we allebei blij dat we hebben besloten om hier te wachten in plaats van in Kununurra.

Vandaag mocht Robin van mij eindelijk een keer gaan vissen. De wekker stond op 6 uur, de broodjes waren al gesmeerd en om 7 uur zou de boot vertrekken. Al snel nadat Robin het pand had verlaten, lag ik alweer heerlijk diagonaal in bed te snurken, maar niet voor lang helaas, want binnen een uur was Robin alweer terug: de boot was kapot… Geen vers visje voor op de barbie dus vanavond.

Overigens hebben we tussen ons vorige bericht en het begeven van de camper nog wel een mooie rit gemaakt. Zo’n 500 kilometer onverhard, wat betekende dat we nog minder mensen tegenkwamen dan normaal maar je komt zo op de mooiste plekjes, zoals bijvoorbeeld Bell Gorge, waar we een middag heerlijk hebben gezwommen bij een waterval. Het park waar we doorheen reden, King Leopold N.P., bood prachtige natuur, ter afwisseling een keer iets wat op bergen leek (maar ik denk dat het gewoon heuvels waren). Op de onverharde route moesten we ook een paar keer een zogenaamde ‘creek-crossing’ doen en tijdens twee van die crossings viel precies in het diepste gedeelte de motor stil. De eerste keer bleek dat de benzinetank leeg was (en zonder benzine kun je ook niet op gas starten), dus Robin kon eruit om wat uit de jerrycan bij te vullen terwijl ik in de gaten hield of er geen boomstammen tot leven kwamen. De tweede keer, ik was net aan het filmen, was het best een diepe kreek en wéér viel de motor stil. Vloeken natuurlijk, maar achteraf zijn we toch wel dankbaar dat dit gebeurde want toen we een paar seconden stil stonden kwam er uit tegengestelde richting een Nissan Patrol met caravan met enorme snelheid de bocht om geracet. Als we deze in de bocht waren tegengekomen hadden we onze camper niet meer naar de garage hoeven brengen. Na controle bleek trouwens dat er met de benzinevoorraad in de tank niks mis was en de motor eigenlijk zonder reden stil viel…

(Robin) Er begint zich een patroon af te tekenen voor wat betreft het wel en wee van de oorspronkelijke bewoners van Australië, maar ook die van Alaska en Canada. De Aboriginals worden, net als hun collega’s in Amerika, betaald door de overheid. Het lijkt wel of ze daardoor alle zin om iets te ontplooien hebben verloren. De winkels liggen wel vol met kunst, waaronder de didgeridoo, dus blijkbaar hebben ze wel kwaliteiten. Volgens sommige mensen die we spreken is hun ontwikkeling echter stil blijven staan. Ze blazen al 50.000 jaar door een holle boomstam (didgeridoo), terwijl ze in Europa daar toch een keer gaten in gingen boren om uiteindelijk een heel scala aan blaasinstrumenten te ontwikkelen. Verder blinken ze uit door de hele dag overal in de schaduw te liggen, te drinken, troep en lawaai te maken en mensen lastig te vallen. Misschien is het luiheid? Hoe anders kom je op het idee van de boemerang? Ik ben natuurlijk de laatste om allerlei bevolkingsgroepen over dezelfde kam te scheren, maar het valt wel op.

Nog even over de post: verstuur pakketjes niet met priority- maar met standard-service, dat scheelt bijna 10 euro en het duurt maar een paar dagen langer, wat ze op het postkantoor ook beweren om je de prio-service aan te smeren. Het duurt sowieso nog een hele tijd voor wij in Sydney zullen zijn en bovendien kan post die te laat arriveert gewoon worden nagestuurd naar Nieuw Zeeland.