Reuzenattractie

(M) Inmiddels zijn we na allerlei bagage perikelen op Aitutaki, één van de Cook Islands, aangekomen. Vlak voor ons vertrek uit Auckland werden we omgeroepen; er was tijdens de röntgencontrole iets ‘zeer verdachts’ in onze bagage aangetroffen en we moesten persoonlijk laten zien wat het was. We werden meegenomen achter de schermen van de luchthaven en daar bleek dat het om ons piepkleine en levensgevaarlijke Coleman gaslampje ging. Niks aan de hand dus maar op de röntgenfoto leek het op een gasflesje, zwaar verboden in het vliegtuig. De vlucht was inmiddels wat vertraagd, een hoop boze blikken van andere passagiers, maar na verder een voorspoedige vlucht zonder bijzonderheden zijn we geland in de tropische hitte van Rarotonga, een dag eerder dan we waren vertrokken dankzij de datumgrens. Het is nu niet meer 12 later dan in Nederland maar 11 uur vroeger.

(R) Het voorval met onze bagage bleek slechts een voorproefje van de rampspoed die ons te wachten stond. Na aankomst hebben we als allerlaatsten een kwartier naar een lege bagageband staan kijken…de rugzak met het gaslampje kwam echt niet meer uit het ruim en heeft blijkbaar de vlucht gemist. Helaas zaten al mijn kleren er ook in maar gelukkig had ik net een schone onderbroek aangetrokken. Op zijn vroegst komt de rugzak over een dag of drie aan. Ik mag van Air New Zealand maar liefst 100 dollar besteden om een zwembroekje, T-shirt en misschien een paar slippers te kopen, anders had ik weer iets moeten maken van een bananenblad. Aan Maayke d’r spullen kom ik liever niet.

(M) Gisteren, of eigenlijk: vandaag hebben we nog een feest ter ere van de 40e verjaardag van zowel Ralph als Jody in Tauranga gehad, hun hele familie (inclusief 12 kinderen) uit Nieuw Zeeland, Canada en Engeland was er voor over gekomen. Speciaal voor de gelegenheid was er een lam geslacht en een wild zwijn geschoten die de hele dag aan het spit hebben mogen ronddraaien. Verder eindigde onze allerlaatste dag Nieuw Zeeland in stijl: van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat heeft het gezeken van de regen.
De afgelopen weken hebben we nog een aantal leuke dingen gedaan. Gewandeld in de bossen en bergen van Peel Forest N.P. (ik kon de volgende dag niet meer bewegen) en op aanraden van Eusch in Kaikoura gezwommen met dolfijnen. Wat een geweldige ervaring! Met een boot gingen we eerst op zoek naar een flinke school van honderden Dusky dolfijnen waar we middenin gedropt werden. Die beesten zaten werkelijk overal waar je keek.

Na deze ervaring was de volgende attractie de verkoop van de camper. Daarvoor hebben we de 1000 km terug naar Auckland afgelegd, waar nou eenmaal de meeste reizigers aankomen en dus de kans op verkoop het grootst is. Omdat de noodreparatie van de gescheurde cilinderkop nog steeds stand hield, besloten we te zwijgen over dit euvel. Lullig voor de volgende eigenaren maar wij hebben onze portie wel gehad. We hoefden alleen maar te hopen dat men geen technische inspectie zou eisen…

(R) Voor 89 NZD mag je drie dagen lang proberen om je auto te verkopen op de Backpackers Carmarket, mooie naam voor een troosteloze parkeergarage waar allerlei voertuigen in diverse staten van ontbinding staan te wachten op een nieuw baasje. Uiteraard hebben de eigenaars nóóóóit problemen gehad, terwijl de meeste wrakken tussen de 15 en 25 jaar oud zijn. Onze Bongo uit ’97 was veruit de jongste camper en zag er na een dag poetsen picobello uit, dus verkopen zou, ondanks het begin van het laagseizoen, geen enkel probleem moeten opleveren… dachten we. Onze campervan werd nog geen blik waardig gegund. ‘Te duur’ was het commentaar, ‘we willen liever iets uit ’84 voor duizend dollar’. We hebben vol verbazing zitten kijken hoe één of andere malloot 1500 dollar betaalde voor een wrak waarvan hij alleen de buitenkant had gezien en vervolgens, na drie keer starten, wegreed om vijf meter later een andere auto vol te raken. Jammer voor de eigenaresse, maar wel het hoogtepunt van de dag. Ik voelde me na een uur al een gekooide tijger en heb vooral mijn best gedaan om eventuele verkopers niet direct af te schrikken en liet het charmeoffensief over aan Maayke. Een psycholoog zou een mooi artikel kunnen schrijven over kopers- en verkopers gedrag. Het resultaat na drie dagen: een magere testrit met de belofte dat ze nog wel contact zouden opnemen en versleten schoenen van het ijsberen. De vierde dag hebben we de campervan via een advertentie op internet verkocht aan een Oostenrijks stelletje, zonder rijbewijs, maar hij gaat het 6 maart halen, na het volgen van enkele lessen bij zijn vriend die in een rolstoel zit…

(M) Dat we de camper verkochten was een verrassing want eigenlijk hadden we een dagje vrij genomen. Maar deze mensen waren zo enthousiast over onze Bongo (van buiten blinken van binnen stinken…) dat ze hem meteen mee wilden nemen, zonder technische inspectie en cash te betalen. Daar stonden we dan opeens op de camping, met alleen een tent, maar zonder iets om op of in te slapen. Gelukkig hebben we van alles van de camping kunnen lenen. En ook in Nieuw Zeeland heb je Domino’s Pizza, dus we hebben zonder potten, pannen, borden en bestek toch geen honger hoeven lijden.
Onze laatste dagen in Nieuw Zeeland waren we dus opeens vrij maar hebben we goed besteed door o.a. te gaan lunchen in de Skytower in Auckland, het hoogste gebouw van het Zuidelijk Halfrond. Tijdens de lunch kwam er af en toe een bungeejumper voorbijvallen.
Ook zijn we een keer gaan paardrijden. Het is voor mij ook weleens leuk om iets te doen waarin ik beter ben dan Robin. Overigens was ik best trots op hem. Dit was voor hem de derde keer op een paard en misschien waren er wat overeenkomsten met een zak aardappelen, hij deed alles mee en bleef gewoon zitten. Hij bofte dan ook wel met zijn paard, Megan, die weinig zin had om zich al teveel uit te sloven en alles op een sukkelgangetje deed.
Dat gaan wij de komende week ook doen op dit droomeiland (zie foto’s, jaloers zijn is geen schande), mobiel zijn we even niet te bereiken maar e-mail en weblog zullen we zo nu en dan wel checken.

Bij de foto's nog een aantal van de snorkel/duiktripjes in Australië, we hebben eindelijk de foto's van de onderwatercamera laten ontwikkelen.